ලොව සෑම යුගයකම පාහේ ප්‍රබල කථිකාවන් ගොඩනැගීමෙහිලා මුලික වූ ගැටලු දක්නට ඇත. මින් ඇතැමි වා කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මිනිසාගේ ශිෂ්ටාචාරය ආකල්ප සදාවාරය හා සමාජීය අවශ්‍යතාවයන් මත වියකී ගොස් ඇත. නමුත් මින් තවත් සමහරක් අතීත වර්තමාන හා අනාගත යන තුන් කල්හිම සදාතනික පිළිතුරු රහිත ප්‍රශ්නයන්ව සදාකල් පවතිනු ඇත.

මිනිසාද සත්තවයකි. නමුත් මානව වර්ගයා අන් සත්තවයන්ගෙන් මුලික වශයෙන්ම වෙනස් කරන්නාවූ එක් සාධකයක් පවතියි. එනමි වචනයේ පරිසමාප්ත අරථයෙන්ම මනුස් හෙවත් මනසින් උසස් යන්න වෙයි’ එබැවින් මිනිසාටද අන් සත්තවයි හා පවතින්නාවූ ද සියලු සත්තවයින්ට පොදු වූද පුර්වජ ලක්ෂණයන් තමාගේ මනස මෙහෙයවා සංයමයකින් යුක්තව පාලනය කිරිමට අවකාශ ලැබී ඇත. එබැවින් මිනිසා සතුව ශිෂ්ටාචාරයක් හා අනන්‍ය සමාජ ක්‍රමයක් ගොඩනැගී ඇත. සදාචාරය හා දුරාචාරය එම සමාජක්‍රමයම පදනමි වන්නාවූ සාධක මත මිනිසාට නිර්මාණය කර දෙනු ඇත.